50+

Ik ben over de vijftig. Vijfenvijftig om precies te zijn. Nu schijn je uitgevormd te zijn en weet je wat je wilt. Je zoekt niet meer obsessief naar goedkeuring bij alles wat je doet. Je hebt een wereld aan ervaringen en je staat stevig met je beide benen op de grond. De zelfverzekerdheid straalt van je af. Geestelijk klopt het. Ik maak mij echt niet meer druk om wat anderen van mij denken. En wanneer die anderen ook nog buiten mijn ‘circle of concern’ vallen, interesseert het mij al helemaal geen biet. En zelfverzekerd genoeg om een carrière switch te maken. Krijg ik een afwijzing op een sollicitatie, denk ik alleen maar dat ze niet weten wat ze mislopen. Ik kijk tegenwoordig vooruit en waardeer wat ik heb. En het is maart en zijn de blauwe maanden wederom getrotseerd.

Ondertussen kijk ik in de spiegel naar dat 50+-hoofd. Naar die wangen die vandaag weer lager hangen dan gisteren en die de mondhoeken mee naar beneden trekken, zodat ik permanent op onweer sta. Het vel begint trouwens ook al op andere plekken uit te zakken, wat onder andere resulteert in zielig kijkende knieën. Die buik kan ik niet meer plat inhouden. Mijn horloge staat op een ouderwetse wijzerplaat, zodat ik zonder bril kan zien hoe laat het is. Die leesbrillen koop ik per dozijn in en liggen op alle plekken in mijn huis. Een spiegel die minimaal 10x vergroot is een must-have, want probeer maar eens een stofje uit je oog te halen zonder bril. Helaas vergroot het ook minimaal 10x je rimpels en die wil je dan weer níet zien. Ik heb laten onderzoeken of ik in aanmerking kom voor implantaatlenzen. Dan ben je voor altijd van die brillen af. Jammer genoeg is mijn verzicht nog te goed. ‘Maar u heeft wel een mooi grijs randje om de pupillen’. Grijs randje?! Grijs staat voor oud! Is mijn leven al niet grijs genoeg? De huispubers kijken mij regelmatig met een scheef lachje en met een tikje meelij aan en dan weet ik genoeg: Vraag ik ze iets voor de derde keer. Ik krijg het keihard terug. Vroeger heb ik nogal vaak geroepen: “Mam, dat is nu al de tiende keer dat je dat zegt!” gevolgd door een diepe zucht. Gelukkig zuchten mijn meiden niet. Laat ik het niet horen! En daar hebben ze vet mazzel, want mijn gehoor neemt ook af en kunnen ze zuchten wat ze willen.

Door alle cookies op internet, weten de ouderen-instanties je te vinden en krijg je aanbiedingen van 50+passen en kortingen op ouderenreizen. Ook de Kieswijzer stuurt mij zonder pardon en zonder enig compassie voor mijn gevoel naar de partij voor de vijftigers. Geestelijk ben ik 38. Wat trouwens ook is veranderd, want niet zo lang geleden was dat nog 28 jaar. Maar het schrikeffect van jezelf zien in een weerspiegeling werd echt te groot en dus moest de geestelijke leeftijd aangepast worden. Ik doe alles om dit vervallen lichaam een beetje up-to-date te houden. Ik eet soms best gezond en let op mijn gewicht, want elke kilo gaat er als je ouder wordt een stuk minder makkelijk af. Ik sport om de stevigheid van de spieren zo lang mogelijk te behouden. Ik smeer mij suf, vermijd bakken in de zon en bezoek regelmatig de kapper om de haren weer een leuk kleurtje te geven. Ik wandel veel, maak puzzels en leer talen om het ook in de kop aan de gang te houden.

Voordeel van de leeftijd is dat ik de muziek van de jaren 70/80 heb meegemaakt, daar zitten echte juweeltjes tussen. Meegedaan met de oproep om Radar Love van Golden Earring keihard te draaien. Meeswingend en meezingend de huiskamer door en wederom die huispubers. Dit keer met opgetrokken wenkbrauwen en meewarig schuddende koppies. But I don’t give a fuck! Ik ben niemand meer verantwoording schuldig. Mag mijn geld over de balk gooien. Ik hoef niet meer te leren, maar ik mág het wel. Hele dagen in pyjama rondlopen. Ik heb mijn sporen ondertussen wel verdiend.

50 plus, nu begint het pas!