21 – De meiden van MyCrib

Je zou dit jaar op de 21^ste maar 21 worden, zeg! Wat een feest zouden wij daarvan gemaakt hebben. Groots van opzet. Hele zalen afgehuurd. Dik in de versiering. Iedereen uitgenodigd. Feestkleding aangeschaft. Maar ja, Corona, dus niet groots en meeslepend en trouwens, het meisje zelf zou er toch niet zijn. Want ze is er niet meer. Al 15 jaar niet meer. Dus ik hef het glas thuis, op Jaimee, met haar jongere zusjes. Want die zijn, dànkzij Corona, voorlopig fulltime bij mij.

Maar er liggen zeker nog feestjes in de planning. Fee haar Sixteen(+1) Queen Party Scene zal dit jaar het eerste feestje zijn die opgezet gaat worden, zoals dat het eerste feestje was dat gecanceld werd vorig jaar. Ach, wat vond ik dat vervelend en ook zo sneu voor haar! Vandaar nog een week getwijfeld, maar er kwamen al afzeggingen. Op foto’s zullen er dan altijd mensen missen en werd het een nèt-niet feest. Op het laatst dan toch maar iedereen afgebeld en 2 dagen later gingen wij in lockdown. Ik heb nog kapitalen aan versierspul liggen en dat moet gebruikt. Dus er moet een ruimte gehuurd waar het kan hangen en er zijn mensen nodig om op haar verjaardag te toosten en het gezellig te maken. Houd uw mailbox in de gaten, zou ik zeggen! En die belofte om mijn 55^ste, wederom zo weergaloos te vieren als mijn 50^ste, staat als een huis. En we hebben natuurlijk ook Ree, laten wij haar vooral niet vergeten!

Het klinkt best gezellig, al die feestjes in het verschiet, maar eigenlijk wordt dit jaar rete-spannend. Ik ben sinds deze week Doos Werkeloos en moet mij op het solliciteren gaan storten. Ga ik wéér doen wat ik kan? Ga ik wéér de commerciële wereld in? De laatste jaren is die wereld aan het verharden, het menselijke verdwijnt er langzaam uit. Ik moet op zoek naar werk wat beter bij mij past en waar ik voldoening uit haal. Wat ik het afgelopen jaar zeker geleerd heb, is dat het bedrijfsleven mij dat niet (meer) biedt. Het voelt voor mij allemaal zo zinloos. Ik wil iets te betekenen hebben voor de maatschappij. ‘Dat moet anders!’ riep zij op haar oude dag…..

Door de documentaire van Ewout Genemans, die de politie volgde in de zaak Nicky Verstappen, kwam ik op de functie van Digitale Recherche. Man, dat is mij op het lijf geschreven! Lekker achter de schermen, zoeken, graven, spitten. Maar om tot de opleiding toegelaten te worden, heb je minimaal je Master nodig. And there you go! 4 jaar een opleiding volgen, dat zou misschien nog wel gaan, maar ik weet soms niet eens meer wat ik gisteren gegeten heb. Die examens worden drama……

Dus kijk ik alweer om mij heen. Surf ik mij suf op het Web. Wat is er? Welke banen zijn er? Wat zijn mijn mogelijkheden? Ik ben een kei op administratief gebied, jarenlange ervaringen, HBO niveau, zeg maar en die zijn in maatschappelijk betrokken instanties en bedrijven toch ook nodig? Of ga ik omscholen? Ik haal grote voldoening uit problemen oplossen, vraagstukken uitzoeken, processen schrijven en waar nodig verbeteren. Efficiëntie door Excel. Het lijkt wel een sollicitatie en misschien is dat het wel. Alle kanalen gebruiken, toch?

Ik hef het glas op de toekomst, we kijken niet meer terug. Vond ik 2019 echt ruk, 2020 deed hiervoor niet onder. Laat ik die jaren gewoon even vergeten en mij focussen op wat komen gaat. Er zijn nog enkele hobbeltjes te nemen, maar ik ben vol vertrouwen. Dus 2021, kom maar door!