Het waren onwerkelijke beelden. Lege straten, lege scholen, lege schappen. Horeca en sportscholen dicht. Alle contactberoepen moesten hun handdoeken in de ringen gooien. Kappers zaten met hun handen in hun eigen haar. We werkten thuis en zorgden dat onze kinderen gekamd en op tijd achter hun laptopje zaten voor de online lessen. Behalve dan de eindexamen kandidaten. Die waren opeens klaar, het schoolexamen werd uitgangspunt voor het slaag- of zakbeleid. Dus wanneer je er goed voorstond, had je vet mazzel. Voor de meeste mensen leek de tijd een stuk langzamer te gaan. We teamden en zoomden wat af. Maar ik niet. Ik scheurde met 100km/uur over verlaten snelwegen om binnen het half uur en 1op19 op kantoor aan te komen, die volop in productie was. Want voedselketen en dat stopt niet.

Ondernemers werden creatief in ondernemen. Restaurants werden traiteurs, kappers verkochten colour-kits, er werden online sportlessen aangeboden en fotografen maakten voordeur shoots. Er werd massaal ondersteuning gevraagd (én gegeven) voor de locale ondernemers. Ik bestelde eten bij mijn favo restaurantjes, kocht bloemen bij de kleine shopjes en ik schafte een colourkit aan. Wat geen succes was met 1 frozen shoulder op links. De helft belandde op de badkamermuur en de rest op de helft van mijn haar. Maar zo op het oog zag het er weer ok uit en er is geen mens die mijn badkamer zal zien, so who’s complaining?

Nu komt alles langzaam weer op gang. We zijn al naar de tandarts geweest, er staat een afspraak voor de kapper, een outdoor sportlesje en ik heb er een pedicuurtje tegenaan gegooid. Gisteren naar het conceptshopje van een vriendin die deze week haar deuren voorzichtig opende. Wat fijn om de mensen weer in het echt te spreken. Je hoort ze echt wel op 1.5 meter en het is nog net zo leuk en gezellig als voorheen. Alleen dat niet aanraken, daar heb ik last van. Men spreekt van huidhonger en ik denk dat ik dat onder de leden heb. En die honger wordt ook niet zomaar eventjes gestild. Want waar vind je huid op het moment?

Omdat uitsloven op de dansvloer niet kan en flaneren langs de terrassen geen zin heeft, is mijn hoogtepunt van de week het doen van de nodige boodschappen. En dus ga ik tegenwoordig updressed en vol in de concealer een halfje bruin halen bij de plaatselijke bakker. Je zou er maar een fijn kadetje tegen het lijf lopen.