Eén van de meiden heeft een spin van gigantische proporties gespot op de muur van de woonkamer. Hij schijnt enorm te zijn. Ze zag ‘m namelijk in het donker én vanuit een ooghoek. Hij heeft zoveel indruk gemaakt, dat ze het mij kwam melden. Midden in de nacht. Terwijl ik sliep. En ze weten welk risico ze daarmee lopen. Ze stonden met z’n tweetjes te trillen bij mijn bed. (Met z’n tweetjes, want de oudste heeft de jongste ondertussen ook nog ergens op moeten halen. Maar dat is een ander verhaal…)
Nu weet ik ook wel dat de omschrijving en de afmeting van het monster nogal overdreven wordt en dat je in je angst dingen ziet die er niet zijn. Maar nadat ik het gegeven formaat heb gedeeld door 10, bleef er toch een flinkerd over. Ik ben ook niet zo’n held met spinnen. Dus de volgende ochtend daalde ik, volledig aangekleed, tree voor tree de trap af. En met de schoenen al aan, want mocht ik ‘m zien, dan ren ik naar buiten voor hulp. Dus kan je maar beter kleren aan hebben. Na elke tree even stoppen en de muur, vloer en het plafond inspecteren die nieuw in mijn gezichtsveld verschijnen. Op de laatste tree kan je, als je je goed uitrekt, de woonkamer inkijken. Voorzichtigheid geboden, want dat is de plaats delict.
Ondertussen hebben de Twee hun onderkomen elders gezocht en zit ik met dat ding alleen. Ik sluip al dagen als een dief door mijn eigen huis. Ik neem elke stap zorgvuldig, alle muren en hoeken en vloeren en kieren inspecterend. Elke stap. Elk moment. Als ik weet dat het nog donker zal zijn, wanneer ik volgende dag beneden kom, laat ik de avond daarvòòr alle lampen aan. Zodat ik ook wat kan zìen, wanneer ik uitgerekt op de laatste tree de woonkamer in tuur. En elke avond stamp ik om het half uur even op de grond. Ik hoorde ooit van iemand dat ze daarvan in de freeze-stand gaan en dus niet tevoorschijn komen. Ik doe werkelijk waar alles om het niet tegen het lijf te lopen.
En ja, ik weet het, ze doen niets en het zijn nuttige diertjes, maar zij laten mij schrikken en ik vind ze eng. En daarom blijf ik, elke keer als ik van ruimte wissel, alles scannen. Elke keer. Dat gaat zo dan weken door en nèt als je denkt dat hij er niet meer is en jij je een beetje ontspant, rent die van links naar recht dwars door je woonkamer, sta je weer op de bank te roepen dat iemand de buurman moet halen, die mij eerst keihard uit gaat zitten lachen, vervolgens de spin niet meer kan vinden en begint het riedeltje weer van voor af aan.
En niet zeggen dat ze altijd per twee komen, want ik heb eerder zo’n spin in huis gehad en toen die opgezogen was (sorry, dierenliefhebbers, maar soms moet je wel), kwam er echt niet een andere tevoorschijn die op zoek ging naar zijn partner. En de vermiste partner kwam ook niet de stofzuigerslang uitlopen, want dat is een ander fabeltje dat wetenschappelijk geen stand houdt. Hoewel ik wel altijd de slang dichtstopte met een theedoek, trouwens….
Maar vooralsnog zit ik met de huidige spin. Als ik ‘m spot, hoop ik dat iemand ‘m vindt en ‘m voor mij weg haalt. De stofzuiger is geen optie meer. Ik heb tegenwoordig zo’n Dyson apparaat, die niet krachtig genoeg is dit formaat aan te kunnen. En, nog erger, die heeft zo’n opvangbak waar je het stof en dus ook de spin ziet zitten.
Arachnofobie, ik zou willen dat ik het niet had.
De meiden van MyCrib 