Het werkt!

Iedereen krijgt wel eens te maken met tegenslag of verdriet of gewoon een iets minder leuke tijd. En dan komt het er op aan hoe je hiermee omgaat. Sta je positief in het leven en laat je je niet kisten, of schiet je in een slachtofferrol?

Er is een periode geweest, en dan praat ik zeker wel 40 jaar geleden, dat tegenslag mij volledig uit balans bracht. Dan zat ik neer en overpeinsde mijn pathetic life, draaide melancholische plaatjes en zag het niet meer zitten. Wat er dan gebeurd was? Niets. Waarschijnlijk een ruzie op school, of een fietsketting die knapte, tegenwind wellicht, want wat kan er nou voor verschrikkelijks gebeuren als je 14 ben? Maar ja, op dát moment stortte míjn leven in elkaar en was íedereen tegen mij en was het één grote samenzwering en kwam het nooit meer goed!

Ik heb het geluk gehad, dat bij mij al vroeg het besef kwam, dat dat de beweging van mijn leven is. Mijn emoties gaan golvend met me mee. De ene keer heb je het leuk en dan weer niet, of je leeft in totale euforie en de week erop diep in de put. Het wisselt elkaar af, daar is niets aan te doen. En ik zeg ‘geluk’, want ik kan mij voorstellen dat zo’n emotiewisseling mij ook de andere kant op had kunnen voeren. Dat de negatieve momenten zwaarder zouden wegen. Vanaf het moment dat ik die golfbeweging herkende, ben ik er anders naar gaan kijken. Liet ik juist de positieve momenten zwaarder wegen. En door de minder fijne dagen te erkennen, verloren ze in kracht en tegelijkertijd ook in tijd. Kreeg het cliché: achter de wolken schijnt de zon, meteen betekenis. ‘Het waait wel weer over’. En dat gebeurde inderdaad elke keer. Het ging over. Het kwam goed. Soms duurde het wat langer, soms had ik er hulp bij nodig, maar het ging altijd over.

Dit besef kwam toen mijn vader overleed. Vrij plotseling, toen ik 22 was. Daarvan was ik echt van slag. Gelukkig zei iemand, tijdens de condoleance avond, per ongeluk ‘gefeliciteerd’ tegen mij. Hij schaamde zich diep, maar ik zei: ‘Dank je wel! Wat leuk dat je daaraan denkt!’ Want het was heel toevallig ook mijn verjaardag. De angel van het verdriet was er meteen uit en de stemming werd iets luchtiger. Het werd zelfs gezellig. Wanneer je uit een grote familie komt, wordt zo’n gebeurtenis een soort van reünie. Ik denk dat dat het keerpunt was en ik in elke tegenslag een lichtpuntje begon te zoeken. Want die zijn er. Soms ligt ’t voor je voeten, soms moet je er naarstig naar op zoek. Ik heb flink wat kunnen oefenen met het vinden van lichtpuntjes in mijn leven. Een relatie die uitging, een juridisch gevecht met een keukenboer. En toen mij het allerergste overkwam, waarvan je denkt dat je het nooit te boven komt, sprong ik meteen in de oplosmodus. Ik zocht dit keer niet naar lichtpuntjes. Had niet de illusie dat die er zouden zijn, wanneer je je kind verliest. Maar ik wist wel dat ik íets moest doen, wilde ik niet helemaal gek worden. En dus maakte ik een stappenplan, dat begon met mijzelf een periode van een maand te geven, waarin ik mij compleet mocht overgeven aan het verdriet. En wanneer dat te kort zou blijken, mocht er weer een maand bij. Het zwarte gat werd overzichtelijk en de lichtpuntjes kwamen vanzelf.

Toen ik vorig jaar mijn baan verloor, maakte ik mij geen zorgen. Hoewel ik niet meteen een nieuwe baan vond, best vaak ‘er is een betere kandidaat’ terug kreeg, het soms niet meer zag zitten, bleef ik solliciteren en er vertrouwen in hebben. Wat ik eigenlijk wil zeggen, ga niet bij de pakken neer zitten. Zet je schouders onder elke tegenslag. Blijf zoeken naar die lichtpuntjes, blijf lachen, blijf positief, blijf proberen. Het werkt! En ik ook weer.