Ik heb dat wel eens. Dat ik op de bank of in de auto zit of aan het koken of waar maar ook ben en opeens is het daar, de gedachte van alleen zijn. Je Hart krimpt zich samen, het doet fysiek pijn en dan maakt ze het nog een tikkie erger. ‘Je bent alleen, niemand vind je de moeite waard, je bent de rug toegekeerd en….het is voor altijd.’
Op dat moment doet Verstand een poging en zegt sussend, ‘Kom zeg, je weet wel beter. Niemand heeft je de rug toegekeerd, nou ja, niet iedereen in ieder geval. Dit gaat voorbij, dat gebeurt altijd.’ ‘Maar voorlopig ben je nog steeds alleen en moet je alles alleen doen. Niemand te zien toch? Nou dan! En je hebt zelfs geen baan, geen collega’s om mee te kletsen…’ Mijn Hart is hier verdomd goed in en slaat een paar keer over.
En terwijl Hart en Verstand met elkaar in discussie zijn, vraag ik mij af of dit leeftijdsgerelateerd is, of dat het ontslag meer gebroken heeft dan ik dacht of komt het door 7 jaar single zijn? En heeft iedereen dat of alleen ik? Want in deze tijd van Social Media waar alle Halleluja momenten met de wereld gedeeld worden, men voortdurend Qualitytime met Hubbie en Kids heeft, uit eten gaat met de bijbehorende styled pictures en 3x per jaar op Ibiza zit, voel ik mij een Outcast. Ik heb dat allemaal niet. Het is bij mij niet constant Halleluja en voel ik mij bij tijd en wijlen gewoon kut.
Op dit moment zijn Hart en Verstand dus echt met elkaar in gevecht. Ik probeer ze te negeren en de dagelijkse dingetjes te doen, maar vooral ’s nachts is dat lastig. Geen afleiding en in de stilte zijn zij oorverdovend. Slapeloze nachten tot gevolg. En wanneer het te lang duurt, ben ik gebroken en kan ik overdag alleen nog maar op de automatische piloot door. Heel lastig tijdens een sollicitatie gesprek: Sorry, kunt u de vraag herhalen, ik was even in slaap gesukkeld…
Af en toe vang ik flarden op. Van Hart, want die schreeuwt het hardst, ‘…houd jezelf toch niet voor de gek….. 53 jaar!………alleen……altijd…..’ En dan krijg ik een knuffel van Gevoel, ‘Let niet op Hart, die is pissed. Ze is gemaakt om niet alleen voor jou te kloppen. Het komt goed, ik ben er ook nog. En je 2 meiden en je familie en je vrienden! En straks ga je met een hele ploeg naar een uitvoering en je hebt een borrel afspraak en een musical en wat denk je van de vakantie die geboekt is?’
Dat helpt. Ik moet relativeren. De zon schijnt, de koffie is heet, de wijn is koud en luister eens? …………..Hart is rustig en klopt weer.
De meiden van MyCrib 