Iedereen moet wel eens iets loslaten in zijn leven. Z’n knuffel bijvoorbeeld, want hoe raar is het met je vriendje in bed te liggen en Meneer Aap zit jullie met zijn ene overgebleven oog aan te staren. De zadel van je kind wanneer het leert fietsen. Je vliegangst als je verder wilt komen dan Europa. Of het idee dat je geweldig goed kan dansen, tot je er een filmpje van ziet…. Loslaten maar.
Soms is loslaten bijna onmogelijk. En soms juist heel makkelijk, zoals een relatie die meer energie kost dan dat het geeft. Toedeledokie!
Ik zit nu in de situatie dat ik mijn werk na 22 jaar moet loslaten.
Mijn functie blijft bestaan, het verhuist echter naar Polen en daarom ben ik al vanaf begin dit jaar Mona2.0 aan het inwerken. Langzamerhand krijg ik steeds minder te doen, moet ik taak na taak overdragen en erop vertrouwen dat het nog steeds net zo goed wordt gedaan als ik zelf deed. Maar het is lastig. Het is mijn toko, ik heb het zo een beetje opgebouwd en eigen gemaakt. Stiekem hier en daar toch nog schaduwdraaien, maar ik kan er niet omheen, Mona2.0 doet het goed en neemt steeds meer over. We zitten nu in de HyperCare, mijn opvolger doet alles alleen en ik sta paraat voor het geval. Ik zit al dagen duimen te draaien….. Keerzijde is dat ik met het huidige mooie weer plenty tijd heb van de zon te genieten. In de tuin, op het terras, met de telefoon stand-by. Loslaten met een lekkere hoofdletter L.
Ik word hierdoor wel klaargestoomd voor het Grote Loslaten, de meiden die straks volwassen worden en het veilige nest verlaten.
Ben tegen die tijd een rot in het vak en krijgt het mij er niet meer onder. Kom maar op! Empty Nest Syndrome? No Way!
De meiden van MyCrib 