(Pas op, bevat nogal wat Amerikaanse bedrijfstermen!)
Ik werk al zolang ik mij kan heugen. Schoonmaken van kantoren en in de weekenden achter de kassa bij de Torro in Wageningen. Samen met Michelle en Jacqueline. God, wat een tijd geleden. Na school blijven hangen in de supermarkt. Tegen die tijd Torro verruild met Maxis, maar nog steeds kassawerk, tot ik een kantoorbaan vond. Medewerker Order-entry. Er ging een wereld voor mij open. Dus dit is het ‘bedrijfsleven’? Wist niet eens van het bestaan van dit soort banen af. Ik hopte van bedrijf naar bedrijf, tot ik 22 jaar geleden neerstreek bij mijn huidige werkgever. Een wereldspeler in de papier business. Ik noem Kleenex, Kotex en Page.
Van medewerker Customer Service, naar Pricing System Manager, naar Pricing Coordinator en kreeg er onderweg België bij. Als een echt Amerikaans bedrijf, vielen ook bij ons regelmatig ontslagen i.v.m. reorganisaties. Ik heb er 6 geteld, grote en kleinere en menig collega zien gaan. Die werden ‘redundant’ en dus een soort van nutteloos of eigenlijk een vervelende kostenpost voor het bedrijf. Bij één van de grootste ontslagrondes ging een bak aan kennis en ervaring down the drain. De achterblijvers waren er van overtuigd dat dat de ondergang was, want ‘wat moeten we zonder hen?’ Maar hé, live goes on en de in de Regio weggevallen rollen zitten nu gezellig bij elkaar in een Europees Service Center. Een flinke cost saving, dus niet zeuren! Na wat gestruggle in het begin, kwamen wij die verliezen te boven en werkten weer als vanouds, zij het met meer werk. We moesten efficiënter worden en werden massaal LEAN! Reduce the waist! Voor mij hield dat in om een aantal processen helemaal niet meer te draaien en wachten tot er gepiept werd. Er werd niet gepiept en dus ook niet meer gedraaid. LEAN to the max!
En nu dan de zevende ontslagronde en ik zit erbij. Hoewel het werk inhoudelijk niet heel aantrekkelijk meer was de laatste tijd, kwam het toch als een onaangename verrassing. “Ik weg? Echt ik?? Hoe? Denken ze dat ze zonder mij kunnen?” Ja hoor, dat denken ze en weet je, het gaat ze nog lukken ook. Niemand is immers onmisbaar. Ben al vanaf begin dit jaar mijn opvolger aan het inwerken, want ik ben misbaar, mijn werk niet. En ik doe mijn stinkende best. Het is mijn tokootje en mijn collega’s zijn mijn klanten. Die wil ik goed achterlaten. De collega’s zien het niet zitten, maar wees gerust, na wat gestruggle komen ook zij mijn verlies weer te boven. En ik krijg de kans het over een andere boeg te gooien.
Maar hoe goed ik het ook wil laten slagen, er gaat 22 jaar kennis en ervaring verloren, zo maar, down the drain….
De meiden van MyCrib 