I did it.

Ik heb het gedaan. Ik heb een huis gekocht. Zomaar, gewoon in mijn eentje.
Schreef ik een half jaar geleden nog van ‘koopstress’ en ‘nu even niet’, kies ik de meest onmogelijke periode uit om mij juist hierop te storten.

Maar het kwam zo uit, want, meldden alle hypotheekverstrekkers en makelaars, nu is het DE tijd om te kopen. Rente is extreem laag, huizenprijzen zijn nòg laag en volgend jaar verlaagd de overheid het maximaal te lenen hypotheekbedrag van 102% naar 101% van de aankoopprijs. Eigenlijk moest ik wel, zou ik anders dief zijn van mijn eigen portemonnee en de toch al hoge huur gaat alleen nog maar omhoog. Dus werd ik frequent bezoeker van Funda en open huizen routes.

Ik had mijn lijstje al klaar. Het moest een ‘af’-huis zijn, met veel ruimte, een zonnige tuin en in of rond het centrum. Heel wat huizen gezien, gewogen, in gedachten ingedeeld, verworpen of aan favorieten toegevoegd. De markt werd met het groeien van de economie agressiever en snel handelen werd het devies. Ik heb menigmaal achter het net gevist.
Dus bij het eerstvolgende dit-voelt-best-goed-huis, heb ik tijdens de bezichtiging meteen een bod gedaan. Ver onder de vraagprijs, maar dan zat ik er in ieder geval bij en dat loonde, want ik mocht met 2 andere geïnteresseerden via email mijn uiterste bod doen.

Omdat dit huis niet HET huis was, heb ik niet de vraagprijs geboden, maar mijn uiterste prijs die ik in gedachten had tijdens de bezichtiging. En dat zelfs nog met 500 Euro verminderd. Voor de spanning en het was tenslotte pas de eerste keer en ik was stiekem ook een beetje verbolgen over het feit dat ik direct al het achterste van mijn tong moest laten zien. Maar ik werd die middag nog gebeld. Mijn bod was aanvaard. De voorwaarden hadden de doorslag gegeven, want ik was niet de hoogste bieder.

De hypotheek in orde krijgen, bleek nog een hele klus en niet zomaar geregeld, maar ook dat is geklaard en kan ik nu eindelijk de kurken ontkronen.

Ik heb het gedaan! Hoe trots kan een mens soms op zichzelf zijn?