Ik huur. En niet zo zuinig ook. Het is een geweldig huis. Luxe afgewerkt en heerlijk landelijk gelegen. En daar betaal je voor, bijna duizend euro kale huur. Als je dan bedenkt dat de hypotheekrente extreem laag is nu, moge het duidelijk zijn. Kopen is beter voor de portemonnee.
Ik struin al maanden Funda af voor een knap huisje, welke centraler ligt dan mijn huidig onderkomen en heb al enkelen als favoriet gemarkeerd. En na een gedegen onderzoek naar de mogelijke hoogte en soort hypotheek, kan ik gericht gaan zoeken. Als blijkt dat mijn meest favo huis weer beschikbaar en betaalbaar is en ik kan bellen voor een bezichtiging, slaat de paniek toe.
Want wat als? En ik woon nu zo lekker. Moet ik niet wachten tot de ExHernia geen reuring meer geeft? Dilemma, dilemma! Mijn omgeving weet het wel, ‘je kan toch een afspraak maken?’ en ‘kijken is nog niet kopen’. Maar er alleen al aan denken, zorgt voor stress. Slapeloze nachten. Hartkloppingen. Wat is dit?
Ik geef dit gevoel van paniek een week. Hopend op herstel. En anders gaat het even over. Kijken we over een paar maanden weer. En wie weet is de rente nog meer gezakt. Hebben we dat voordeel tenminste binnen.
Koopstress, nu even niet!
De meiden van MyCrib 